Dankzij zoeken met Google heb ik voor onze laatste overnachting een kampeerplek gevonden op slechts iets meer dan een uur rijden van San Francisco, we zitten dus ruim in onze tijd. We beginnen de dag met het opnieuw inpakken van al onze spullen, behalve onze reguliere bagage slepen we namelijk ook nog van alles mee uit Michigan: naast een dekbed (kwam goed van pas in de bergen!), ook een schemerlamp, een enorme Michigan-bestendige winterjas, boeken en andere studiespullen. We weten alles in twee extra tassen te krijgen en zullen straks alles dumpen bij ons logeeradres voor we de auto terugbrengen.
Maar voor het zover is, gaan we eerst op sightseeing in de centrale Californische vallei, doen een laatste boodschap en sturen het thuisfront een teken van leven via de Wifi van de Starbucks.

Op de 24e dag sinds het vertrek uit New York, na 16 staten en 5871 miles rijden we San Francisco binnen.
Nu leek het me wel stoer om de route zo te plannen dat we dat via de Golden Gate brug de stad zouden binnenrijden, maar dat blijkt bijna een anti-climax. Alles verloopt buitengewoon soepeltjes door de navigatie, weinig avontuurlijk, zelfs tol betalen is stressvrij want dat gaat via kentekenregistratie met achteraf betalen via internet.
De befaamde heuvels van San Francisco daarentegen zijn wel spannend, sommige straten zijn enorm stijl en je bent verplicht te stoppen op het kruispunt voor je om ander verkeer eerst voor te laten gaan. Aan de verkeersregel dat stijgend verkeer voorrang heeft doen ze hier niet.

San Francisco heeft Zuid-Europese allure, zonnig, aangenaam warm, maar niet benauwd – want zeewind van de Pacific, ook mist trouwens!
De meeste bebouwing is laag, twee of drie verdiepingen, ons AirBnb-logeeradres is op de derde verdieping een ‘pre 1906-earthquake’ huis. Als we onze bagage afgeleverd hebben, rijden we nogmaals dwars door de stad om de campervan in te gaan leveren, de Spitfire heeft ons veilig van ‘coast to coast’ gebracht – es ist vollbracht, we gaan te voet San Francisco verkennen.

Naschrift
Later zullen we de auto nog terugzien achter slot en grendel in een depot – dat gaat ons wel aan het hart na al die weken trouwe dienst.

Na de woestijn en bergen van Nevada verheugen we ons op het zonnige Calfornia, maar om in de ‘the Golden State’ te komen moeten we eerst de Sierra Nevada over. Het passeren van de snowy mountains moet echter wachten tot de morgen, het begint al donker te worden. We rijden door eindeloos-donkere dennenbossen, in de stromende regen vinden we met moeite een state park op de hellingen van de Sierra.
De volgende ochtend beginnen we vol goede moed aan de bergpassen, maar onverwacht snel springt het lampje ‘low fuel’ aan. Goede raad is duur, we moeten omkeren om het dichtstbijzijnde benzinestation op tijd te bereiken, gelukkig gaat het bergafwaarts en rijdt de auto zichzelf…
Als we de passen van de Sierra Nevada opnieuw beklimmen, rijden we door een schilderachtig landschap en we zien de ene Ansel-Adams photo opportunity na de andere.

Aan de andere kant van de bergen dalen we af naar de valleien van California en verwarmt de zon de glooiende heuvels met afwisselend boomgaarden en wijngaarden. Italiaanse namen, cypressen, villa’s met rode pannendaken, chateaus – het lijkt Europa wel, maar we doen boodschappen in een Mexicaanse supermarkt. San Francisco ligt aan de horizon, maar eerst genieten we op ons laatste campground van de avondzon.

Een goed begin van de dag: we trakteren ons op een klassiek Amerikaans ontbijt bij the Poney Expresso Deli, een tip van onze gastheer van de RV-campground van de vorige avond. Breakfast is cooked by two Mennonite ladies, they even make their own bread, een goede aanbeveling vonden wij na al dat wit watten-brood uit de supermarkt van de afgelopen weken.

Na het ontbijt nemen wij afscheid van Eureka, maar niet nadat we de gloednieuwe monumentale brandweerkazerne bewonderd hebben. Enigszins over de top, er zijn slechts 8 vrijwillige brandweerlieden en twee bosbranden geweest in de afgelopen jaren. Eureka is het rijkste stadje van Nevada door de nabijgelegen nieuwe goudmijn en als ze het geld niet uitgeven pikt Las Vegas alles in, de woestijnstad Vegas aast ook al op hun water, vandaar.

Vol goede moed gaan we verder richting Austin (Nevada!) op Highway 50 via passen die zojuist sneeuwvrij zijn gemaakt getuige de sneeuwschuiver die we passeren. Na Austin zien we een bord dat verwijst naar het Ichthyosaur State Park, waar een enorm fossiel te bewonderen is, onze excursie van vandaag. Hoewel de weg op de kaart grijsgeblokt is, dat wille zeggen ‘unpaved road’, ligt er asfalt en er staat zelfs en wegnummer bij, Nevada-21. Overmoedig slaan we de weg in, het is per slot van rekening niet alleen een kortere route, maar ook een buitengewoon schilderachtige. Een redelijke groene hoogvlakte omgeven door oude bergen getuige de afgeronde toppen, het gevoel van ruimte versterkt door de zware grijs-wit-blauwe wolkenluchten. Zo nu en dan een enkele  boerderij, dus als de nood aan de man komt kunnen we altijd nog hulp gaan halen.

De weg houdt zich een tijdlang goed totdat na een paar mile het asfalt verandert in steenslag. Dat gaat nog redelijk, maar na verloop van tijd is er toch echt sprake van een ‘dirt road’, bij vlagen rul zand, maar omdat de weg Amerikaans breed is valt er om alle oneffenheden heen te sturen. De boerderijen die we zien, blijken allemaal verlaten. We halen opgelucht adem als we eindelijk een soort nederzetting bereiken.

Maar te vroeg gejuicht, we moeten de NV-21 verlaten om de bergen in te rijden, dit keer een werkelijk eenzame weg, geen enkele bebouwing noch tegenligger, zelfs niet sporadisch. De weg gaat omhoog terwijl het zachtjes begint te regenen. En hoewel ik de ‘pull out’ gebruik, dat wil zeggen de automaat van de auto heb uitgeschakeld en we rijden in een lage versnelling, lukt het maar met moeite om verder te komen op wat een modderige weg aan het worden is. Elke keer lukt het weer net om de wielen grip te geven en doven de waarschuwingslichtjes voor slippende wielen. Met zweet in de handen bereiken we de top van de helling en zijn we gered. Na een korte sanitaire noodstop gaat het verder naar beneden, nog steeds slipgevaar maar we raken niet meer in de problemen en bereiken we het State Park.

De Ichthyosaur blijkt een monumentaal fossiel, om het te beschermen heeft men er een compleet museum overheen gebouwd. Maar het museum is gesloten, niet zo gek als je bedenkt waar we zijn, in the middle of nowhere – de bergen van Nevada. Ook het nabijgelegen mijnwerkersdorp is al ruim een eeuw verlaten, nadat de goudmijn gesloten werd. Gelukkig heeft men op sporadische bezoekers gerekend en zijn er strategisch geplaatste ramen in de gevel van het museum. We bewonderen de overblijfselen van de prehistorische vis en we wandelen vervolgens rond in het vroegere dorp tussen de sporen van de meer recente geschiedenis.

Naschrift
Inmiddels hebben we California bereikt en kunnen we deze post uploaden met een Iced Caramel Macciato vanuit een Starbucks, een hele verademing na de MacDonalds met Wifi op het platteland.

Highway 50 in Utah 

State line Utah – Nevada

The Rand McNally
The Rand McNally Road Atlas is onze trouwe compagnon, maar wel één die je moet leren kennen, om niet te zeggen doorgronden. Ten eerste is de Atlas niet geografisch ingedeeld, maar per staat en alfabetisch. Niet echt handig als je ‘s ochtends vertrekt uit Utah en bij het bereiken van de State Line met Nevada de bladzijde denkt om te slaan om verder naar het westen te gaan. Als je dat namelijk doet, kom je in Texas terecht – ook leuk, maar niet wat je zoekt.
Verder is er de schaal, die varieert per kaart omdat men er naar streeft om elke staat op één opengeslagen pagina te passen, iets wat lang niet altijd lukt. Een inch kan dus overeenkomen met 10 miles, 18 miles of 22 miles, net zo makkelijk.

Highway 50 in Utah

Highway 50 in Nevada
Het meest wennen qua kaart is echter dat het een echte wegenkaart is. En anders dan bijvoorbeeld een topografisch kaart heb je nauwelijks aanknopingspunten wat betreft de aard van het landschap waar je doorheen rijdt. Zo rijden we vandaag door een gebied dat grotendeels wit is op de kaart op wat arcering na, waarvan de legenda zegt desert. De route gaat echter vrijwel uitsluitend over hoogvlaktes, soms omgeven door bergketens met zachtglooiende hellingen, soms pieken met sneeuw. De weg golft als een oneindig lint verder, van pas naar pas, we worden verrast door een windmolenpark in een verder geheel verlaten omgeving. Maar van bergen, passen of welk ander aanknopingspunt ontbreekt op de kaart elk spoor.

We rijden de hele dag op Highway 50, eerst door Utah, dan door Nevada. Borden langs de weg waarschuwen voor het ontbreken van ‘service’ gedurende de vele tien- en tientallen mijlen die voor ons liggen. Maar we zijn goed voorbereid, een tank vol met ‘gas’, de ijskast met gevuld met (root)beer, water en ander proviand, inclusief noodrantsoen: pancakes – slechts aan te maken met water.

Father and daughter on the Loneliest Road in America, Highway 50

Aan het eind van onze rustdag wordt het tijd voor een excursie, op naar de Grand Canyon. We moeten 40 miles rijden om er te komen, maar dan heb je ook wat, de canyon is spectaculair, in structuur, in grootte, in kleur.
Het tijdstip is geen toeval, naar verluidt zou de ondergaande zon de beste ‘photo opportunity’ zijn voor dit wereldwonder van de Nieuwe Wereld. U begrijpt, de fotografie laat ik graag over aan de werkelijke professionals.

Na de pracht van de valleys en canyons in New Mexico en Arizona valt het zuidelijk deel van Utah ons in eerste instantie een beetje tegen. Het blijkt een soort veredeld Zwitserland, naaldbomen en bergen – je moet er van houden, nog net geen stoetjesliften maar wel blokhutten en veel toeristische uitspanningen.
We doen er ons voordeel mee, er is een fastfood met WifI voor de blogpost, grijpen de gelegenheid om te tanken en doen boodschappen inclusief een Stars&Strips voor 55 dollarcent, het patriottisme is aanstekelijk.

We weerstaan de verleiding om door te scheuren naar de Mormonen in Salt Lake City en blijven bij het oorspronkelijke plan – niet voor niets al die boeken gelezen ter voorbereiding. En dat is maar goed ook, als we Scenic Byway 12 inslaan komen we in een wereld van Kodak-fotomomenten terecht, een van de vele trekpleisters heet zelfs het Kodachrome Basin State Park.
Volgens het eerste informatiebord, er volgen er nog meer, is de route een verzameling ‘breathtaking views, like individual jewels on a necklace, put them together they have no equal’ – and indeed it is.

Als we aan het eind van de Highway 12 komen, gaat het voor de verandering even niet helemaal volgens planning, we vinden de beoogde campground zonder problemen, prachtig gelegen, maar nogal elementair qua voorzieningen (lees: alleen water). Omdat het nog vroeg is besluiten we op de bonnenfooi verder te rijden, we zijn per slot van rekening al eerder campings tegengekomen die niet op de kaart stonden. We rijden steeds verder over de hoogvlakte van Utah en terwijl de schemering invalt wordt het steeds onherbergzamer, nog slechts heel sporadisch een dorp (overigens wel steeds met een kerk van de LDS, The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints).

Goede raad is duur, in dit geval laten we de TomTom de route kiezen, we zoeken op én een RV-park én een motel, dit laatste voor het geval dat.
Drie kwartier later doemen naast de afrit van de Interstate de rode neonletters van de Butch Cassidy Campground *) op.

*) niet alleen met warme douches, echte wc’s (geen Dixi’s) en elektriciteit, maar ook campingbrede Wifi: deze post komt tot u live vanuit Salina (UT).

Rustdag, vandaar dat het de eerste keer is sinds het vertrek dat we niet direct ‘s ochtends on the road gaan. Eindelijk weer tijd om te lezen, voor een blogpost en om uit te rusten. We zijn terechtgekomen in de buurt van de Grand Canyon. Helaas was er geen plek in de beoogde herberg, namelijk een campsite in de buurt van de Canyon, dus moesten we 40 mile terugrijden om een kampeerplek te vinden aan het begin van het National Park.

Een rustdag was ook wel nodig nadat we in twee lange dagen over roadmovie-highway-linten door de ‘Four Corners’ van vier staten reden: New Mexico, Arizona, Utah en Colorado. Uit deze laatste staat zijn we vertrokken, maar niet voordat we eerst de grotwoningen van de Mesa Verde bezocht hebben.

Steeds weer andere landschappen, soms dorre, oneindige vlaktes begrensd door afgevlakte bergketens. Dan weer bergen van rode leisteen met rode aarde.
Het is bijna overal droog en stoffig, totdat er onverwacht groen opduikt, we zien het niet, maar er blijkt een rivier te stromen. Dan ook in de verte wat paarden, maar verder zien we geen vee hoewel er overal prikkeldraad is. Daar maak ik dankbaar gebruik van bij het fotograferen, net zoals van de hoogspanningslijnen in een poging iets van de oneindigheid te laten zien.

Het landschap heeft een spreekwoordelijk schoonheid, maar het is ook een arm gebied getuige het vele (zwerf)afval en het totaal ontbreken van ‘ruimtelijke ordening.’ Alle bebouwing van prefabricated huizen en mobile homes lijken willekeurig neergezet.
De overtreffende trap van alle landschap-clichés, die overigens ook allemaal waar zijn, is de Monument Valley. De bergen doemen op in de vlakte, alsof het beeldhouwwerken zijn, intrigerend. We rijden er naar toe en er om heen, maar laten de beker van een excursie naar de eigenlijke valley aan ons voorbij gaan.

Wel stimuleren we de lokale lokale economie en kamperen midden in het rode stof op de rand van een canyon. De uitbater is een vrolijk-melige Navajo die ons als leden van de lowlands tribe welkom heet. Geen water, maar daar hadden we opgerekend en dat hebben we zelf bij ons. Het is met $11 de goedkoopste campsite van de reis, maar daar komt dan wel $4 bij voor een bundeltje brandhout wat onze Indiaan ons aansmeert. Het hout is hetzelfde als de struikjes waar we tussen staan, een jeneverbes-achtige, getuige de geur van het hout als het brandt.





En weer verder, nu door de Painted Desert van Navajo Nation, maar met schone ramen om al rijdend te kunnen fotograferen. Bij de brug over de Colorado rivier ontmoeten we een biologe gewapend met een antenne. In de omgeving leven circa 75 condors, nakomelingen van een zestal paren die in de jaren negentig van de vorige eeuw zijn uitgezet nadat de vogelpopulatie geheel was uitgestorven. De vogels zijn gechipt en elke vogel zendt zijn eigen frequentie uit die de antenne opvangt. Het moderne vogelaar neemt waar en telt maar zonder de vogels daadwerkelijk te zien!

Inmiddels al bijna 4000 kilometer –pardon miles– afgelegd sinds New York. Het draaiboek met aantal dagen <-> afstanden lijkt heel aardig te kloppen. Het enige wat niet goed klopt qua planning is de tijd. We hebben te weinig tijd om lang stil te staan bij wat we allemaal tegen komen, we moeten steeds verder en verder, ‘on the road’.

De tijdnood noopt ook tot een korte blogpost, dus slechts een paar foto’s met onderschrift in een poging te laten zien hoe we New Mexico doorkruist hebben.
Doorkruisen is een groot woord, want op zeker moment verlaten we de highway om onze eigen scenic byway te volgen en dat gaat niet helemaal goed. De dirt roads worden steeds stoffiger en ondanks de TomTom en RandMcNally Road Atlas dreigen we te verdwalen.

Enchantment is het motto van New Mexico en ook wij zijn betoverd door het landschap, het is fantastisch om er door heen te rijden en we proberen tegelijkertijd het ook nog te fotograferen.

Aan het eind van de middag verlaten we New Mexico en doemen de uitlopers van de Rocky Mountains op. Onze dertiende staat, Colorado, aan de horizon.
We vinden een RV-resort aan de voet van de Groene Tafelberg, met WiFi dus kunnen we meteen dit postje publiceren!
En voor wie googelen waar we zijn: Mesa Verde.

De Texas state line is drie dagen en dertig graden graden geleden; kampeerden we eerst nog in de zon en tussen de herten in een Texaanse canyon, toen we eergisteren New Mexico binnenreden sneeuwde het. Yeva had gelukkig nog haar Michigan-winters imitatie bontjas, maar voor Santa Fe hadden we toch heel ander soort kleding in gedachten. ‘s Nachts is het subzero, we slapen met onze kleren aan. We lopen klappertandend in de stad rond, maar het Georgia O’Keeffe museum maakt veel goed.

Na dagen ‘on the road’ vol bad hair-days door de eeuwige wind en het stuivende stof, moeten we nodig wassen, dus we nemen voor één keer onze toevlucht tot een commerciële camping. Wat moet dat moet, die Koa-campings zijn niet alleen twee keer zo duur als een state park, het zijn ook terreinen van niks. We zijn helemaal verslingerd geraakt aan kamperen in de natuurgebieden. Alhoewel, gisteren kwamen we aanvankelijk op een terrein in Bandelier National Monument. Daar was om te beginnen niemand, geen kampeerders of beheerder, en betalen moest via de automaat en per credit card, maar bovenal: er was ook geen stroom. Computers en camera’s moeten worden opgeladen en ook hebben we elektriciteit nodig voor de verwarming ‘s nachts *).

We besluiten het Monument te laten voor was het is. Jammer, geen tijd voor sightseeing de volgende dag nu dat we verder moeten. Hoewel het al het eind van de middag is, keren we niet om naar de dichtstbijzijnde campsite, daarentegen we trekken dieper New Mexico in. We moeten nog een kleine drie uur verder rijden, maar we krijgen goede zin als voor het eerst sinds twee dagen de zon gaat schijnen. En hebben een gelukje, na ongeveer een uur zien we een campsite die niet op de kaart staat en we stoppen. We genieten van de avondzon, maken een selfie met een tafelberg in de achtergrond.
Het is ‘s nachts nog steeds subzero but who cares als je wakker wordt in het betoverende landschap van New Mexico en met uitzicht de berg op die Georgia O’Keeffe zag vanuit haar atelier.

*) en vanochtend werd het ventilator kacheltje gebruikt om de computer op te warmen zodat de batterij geladen gaat worden zodat dit postje getypt kon worden.

Interstate 40 West (ten oosten van Amarillo)
We worden wakker van de kou, in een heuse Texaanse canyon, dat wel. Een enorme tegenstelling met gisteren toen we in de hitte en door stofstormen door de Texas panhandle reden. Voor degenen die de kaart erbij pakken, het is het noordelijkste deel van Texas in de vorm van een pannengreep, ten westen van Amarillo.  Gister was het snikheet in de Palo Duro Canyon, wij zaten als enige buiten, alle kampeerburen had zich opgesloten in hun RV’s met airco. Het gezoem van die airco’s was naast het geklok van de wilde kalkoenen het enige geluid in de stilte.

Ten westen van OKC – Oklahoma City
Het grootste deel van de reis van gisteren en eergisteren ging door Oklahoma. Eerst door het onverwacht heuvelachtige en groene oostelijke deel, maar na Oklahoma City begonnen de werkelijke ‘plains’. De fameuze oneindige vlaktes, licht golvend, soms een kleine heuvel waarvandaan je de oneindigheid in kan kijken.

Onderweg naar Cheyenne
We hebben de interstate verlaten en rijden over achterafweggetjes tussen grasvlaktes, in de verte loslopende zwarte koeien en een enkele ja-knikker waarmee olie opgepompt wordt. En het waait, en waait, en waait. Als je uit de auto stapt, vliegt niet alleen de drukkende-droge warmte je aan, maar ook de wind slaat meteen toe en deze is zo sterk dat je soms bijna omvergeblazen wordt. Fascinerend zegt Y.

Stateline Texas gepasseerd

Interstate I-40 bij Britten
Naarmate we verder naar het westen komen wordt het steeds vlakker en droger, we doorkruisen het gebied dat in de jaren ’30 van de vorige eeuw te maken kreeg met enorme stofstormen, de Dustbowl.  Wij rijden verder en verder door stofstormen en dan wanen we ons even te figureren in John Steinbeck’s ‘Grapes of Wrath’.

Gas Station Old 66 (Missouri)
We zakken steeds verder af naar het zuidwesten tot diep in Oklahoma. Tijd voor een foto-verslag van de highways en small towns van ‘Heartland America’. Het is een ‘trip down memory lane;’ de romantiek van stilstand en verlatenheid. Alhoewel we ‘Old 66’ en andere scenic byways allang achter ons gelaten hebben en vaak wegen volgen die niet op de kaart staan, blijft de romantiek voor het oprapen liggen.

Carthage (Missouri)
De main streets van de small towns zijn een langzame dood aan het sterven, vervangen door de enorme malls die alom aanwezig zijn. Zelfs in de wat armere streken die we doorkruisen zijn de enorme conglomeraten van winkels overal te zien.
De patina van het aanstaande verval is klassiek fotogeniek en misschien zou ik kritischer moeten zijn en het laten voor wat het is, maar de verleiding is te groot. Het zij zo, oordeel zelf.

Carthage (Missouri)

Okemah (Oklahoma)

Seminole Nation (Central Frontier Country, Oklahoma)

Brug over de Mississippi ten noorden van St. Louis

Eén van de moeilijkste aspecten om na te vertellen, in woord of in beeld, is de afstanden die we afleggen. Ik kan een getal noemen, bijvoorbeeld 2517 miles sinds het vertrek uit NY, het aantal dagen onderweg (11) of het aantal Staten (10), maar dat we elke dag in een ander landschap rondrijden en in een andere wereld terechtkomen is bijna niet te bevatten. Daarbij geeft het blog een vertekend beeld, de foto’s bij deze aflevering komen uit Missouri, maar het stukje wordt geschreven in Oklahoma, op de foto’s zon. Ik schrijf deze ochtend in de auto met motregen en gisteren (donderdag) waren er zulke wolkbreuken dat de weg niet meer te zien was; overal langs de weg zijn ‘storm shelters’ te koop: ja, we zijn in Oklahoma, maar meer daarover later, want eerst moeten we de Mississippi oversteken.

Pont over Mississippi

Zelfde pont – blijkt de Illinois

We komen een bord tegen ‘Ferry to Brussels,’ dat lijkt ons wel wat en we steken de enorm brede rivier over met de pont. Doordat de wegenkaart die we hebben de gehele USA in beeld brengt en de schaal daarom niet zo gedetailleerd is, kost het ons een tijdje rondrijden eer we begrijpen waar we terecht gekomen zijn. We bevinden ons in een driestromen-land, we zijn niet de Mississippi maar de Illinois over gestoken. De Missouri rivier kruisen we onderweg naar St. Louis, maar nu per brug.

Skyline St. Louis

Old Route 66

Oeververbindingen blijft het thema als we verder gaan naar Springfield. Waren we daar niet al geweest? Ja, maar nu is het Springfield, Missouri. We volgen de interstate, dat rijdt lekker door, maar nemen soms een afslag om ‘Old 66’ een tijdje te volgen en de ‘scenic byway’ voert ons over ouderwetse vakwerkbruggen.
Het is de romantiek van de vergane glorie, de bruggen zijn veelal in slechte staat, zoals trouwens veel infrastructuur in heartland America. Een van de Route 66 landmarks, de brug bij de Devil’s Elbow, is zelfs geheel afgesloten om gerenoveerd te worden.

Devil’s Elbow


Devil’s Elbow,  met campsite bouwvakkers.


Campsite in Missouri met uitdragerij Swart

We vervolgens onze weg en gaan onderweg naar onze eigen campsite, elke keer weer in een State Park; aan het eind van de dag kamperen blijkt de verbindende factor tussen alle dagen op pad te zijn. Natuurlijk is er de luxe van de verwarmde ‘shower houses’ (inclusief warme douche) en het kunnen uitrollen van het verlengsnoer om all onze elektronica op te kunnen laden, maar het is vooral de rust van het buiten zijn aan een meertje of in een bos aan het eind van de dag wat het zo aangenaam maakt.

De hele road trip is tevens een reis door de geschiedenis van de USA. Natuurlijk onder andere omdat we momenteel Route 66 volgen om naar het Westen te reizen. Route 66 zelf bestaat overigens niet meer, maar lokale enthousiastelingen hebben de oude route gereconstrueerd en bewegwijzerd. California is echter nog ver weg, dus we wisselen toeren op Old 66 af met doorscheuren op de interstates, waar iedereen harder rijdt dan de toegestane maximum snelheid; terwijl ik dacht altijd dat de State troopers er de wind goed onder hadden.

Een detour brengt ons bij de Cahokia Mounds, ten Oosten van St. Louis, een verzameling monumentale heuvels rond een al even monumentaal plein. Rond het jaar 1000 BC vormde het geheel een stad met circa 20.0000 inwoners, bewoond door ‘Mississippians’. De Cahokia Mounds zijn de grootste Noord-Amerikaanse archeologische vindplaats en niet voor niets staan ze op de lijst van het Unesco werelderfgoed (www.cahokiamounds.org).  We bezoeken het museum en vragen ons ondertussen af hoe het komt dat dit vroege aspect van de Amerikaanse geschiedenis zo onbekend is. Wanneer je kennis neemt van de Amerikaanse geschiedenis lijkt het immers wel of deze pas begint met de settlers en the Pilgrim Fathers.

Woodhenge, reconstructie van zonne-observatorium, bestaand uit cirkel van hardhouten palen (gebruikt om kalenders voor religieuze doeleinden te kunnen maken).

We vervolgen onze weg, tijd voor de ‘gateway to the West’: St. Louis.
De Gateway Arch, het overbekende symbool voor de stad en haar functie, zien we al van ver. Het ontwerp ervan blijkt erg goed, de vorm is zo sterk, ook van dichtbij, dat ze ontsnapt aan de clichés.

Onder de Arch bevindt zich het ‘Museum of Westward Expansion’. Het museum laat zien hoe het gebied ten westen Mississippi ‘ontdekt’ werd – ontdekt is relatief want het was immers al bewoond door de oorspronkelijke bewoners. De expositie schetst een verrassend bijna on-Amerikaans-genuanceerd beeld van de geschiedenis van de kolonisatie, het is moeilijk anders te noemen. De ontdekking en verovering van het Wilde Westen, inclusief incidentele conflicten met de ‘Indianen’ blijkt een (Hollywood) cliché. Er is sprake van systematische onderdrukking en deportatie van de oorspronkelijke bevolking, de gewapende confrontaties zijn vaak werkelijke oorlogen, en deze periode duurt jaren voort. Veel langer dan het populaire beeld schetst, namelijk tot ver in 1890; twintig jaar later begint de Eerste Wereldoorlog.