Interstate 40 West (ten oosten van Amarillo)
We worden wakker van de kou, in een heuse Texaanse canyon, dat wel. Een enorme tegenstelling met gisteren toen we in de hitte en door stofstormen door de Texas panhandle reden. Voor degenen die de kaart erbij pakken, het is het noordelijkste deel van Texas in de vorm van een pannengreep, ten westen van Amarillo.  Gister was het snikheet in de Palo Duro Canyon, wij zaten als enige buiten, alle kampeerburen had zich opgesloten in hun RV’s met airco. Het gezoem van die airco’s was naast het geklok van de wilde kalkoenen het enige geluid in de stilte.

Ten westen van OKC – Oklahoma City
Het grootste deel van de reis van gisteren en eergisteren ging door Oklahoma. Eerst door het onverwacht heuvelachtige en groene oostelijke deel, maar na Oklahoma City begonnen de werkelijke ‘plains’. De fameuze oneindige vlaktes, licht golvend, soms een kleine heuvel waarvandaan je de oneindigheid in kan kijken.

Onderweg naar Cheyenne
We hebben de interstate verlaten en rijden over achterafweggetjes tussen grasvlaktes, in de verte loslopende zwarte koeien en een enkele ja-knikker waarmee olie opgepompt wordt. En het waait, en waait, en waait. Als je uit de auto stapt, vliegt niet alleen de drukkende-droge warmte je aan, maar ook de wind slaat meteen toe en deze is zo sterk dat je soms bijna omvergeblazen wordt. Fascinerend zegt Y.

Stateline Texas gepasseerd

Interstate I-40 bij Britten
Naarmate we verder naar het westen komen wordt het steeds vlakker en droger, we doorkruisen het gebied dat in de jaren ’30 van de vorige eeuw te maken kreeg met enorme stofstormen, de Dustbowl.  Wij rijden verder en verder door stofstormen en dan wanen we ons even te figureren in John Steinbeck’s ‘Grapes of Wrath’.