The loneliest road of America, part 2

DSCN3717
DSCN3705
Een goed begin van de dag: we trakteren ons op een klassiek Amerikaans ontbijt bij the Poney Expresso Deli, een tip van onze gastheer van de RV-campground van de vorige avond. Breakfast is cooked by two Mennonite ladies, they even make their own bread, een goede aanbeveling vonden wij na al dat wit watten-brood uit de supermarkt van de afgelopen weken.

DSCN3737Na het ontbijt nemen wij afscheid van Eureka, maar niet nadat we de gloednieuwe monumentale brandweerkazerne bewonderd hebben. Enigszins over de top, er zijn slechts 8 vrijwillige brandweerlieden en twee bosbranden geweest in de afgelopen jaren. Eureka is het rijkste stadje van Nevada door de nabijgelegen nieuwe goudmijn en als ze het geld niet uitgeven pikt Las Vegas alles in, de woestijnstad Vegas aast ook al op hun water, vandaar.

DSCN3742
DSCN3791Vol goede moed gaan we verder richting Austin (Nevada!) op Highway 50 via passen die zojuist sneeuwvrij zijn gemaakt getuige de sneeuwschuiver die we passeren. Na Austin zien we een bord dat verwijst naar het Ichthyosaur State Park, waar een enorm fossiel te bewonderen is, onze excursie van vandaag. Hoewel de weg op de kaart grijsgeblokt is, dat wille zeggen ‘unpaved road’, ligt er asfalt en er staat zelfs en wegnummer bij, Nevada-21. Overmoedig slaan we de weg in, het is per slot van rekening niet alleen een kortere route, maar ook een buitengewoon schilderachtige. Een redelijke groene hoogvlakte omgeven door oude bergen getuige de afgeronde toppen, het gevoel van ruimte versterkt door de zware grijs-wit-blauwe wolkenluchten. Zo nu en dan een enkele  boerderij, dus als de nood aan de man komt kunnen we altijd nog hulp gaan halen.

DSCN3842
DSCN3838
De weg houdt zich een tijdlang goed totdat na een paar mile het asfalt verandert in steenslag. Dat gaat nog redelijk, maar na verloop van tijd is er toch echt sprake van een ‘dirt road’, bij vlagen rul zand, maar omdat de weg Amerikaans breed is valt er om alle oneffenheden heen te sturen. De boerderijen die we zien, blijken allemaal verlaten. We halen opgelucht adem als we eindelijk een soort nederzetting bereiken.

DSCN3860
Maar te vroeg gejuicht, we moeten de NV-21 verlaten om de bergen in te rijden, dit keer een werkelijk eenzame weg, geen enkele bebouwing noch tegenligger, zelfs niet sporadisch. De weg gaat omhoog terwijl het zachtjes begint te regenen. En hoewel ik de ‘pull out’ gebruik, dat wil zeggen de automaat van de auto heb uitgeschakeld en we rijden in een lage versnelling, lukt het maar met moeite om verder te komen op wat een modderige weg aan het worden is. Elke keer lukt het weer net om de wielen grip te geven en doven de waarschuwingslichtjes voor slippende wielen. Met zweet in de handen bereiken we de top van de helling en zijn we gered. Na een korte sanitaire noodstop gaat het verder naar beneden, nog steeds slipgevaar maar we raken niet meer in de problemen en bereiken we het State Park.

DSCN3881
DSCN3901
De Ichthyosaur blijkt een monumentaal fossiel, om het te beschermen heeft men er een compleet museum overheen gebouwd. Maar het museum is gesloten, niet zo gek als je bedenkt waar we zijn, in the middle of nowhere – de bergen van Nevada. Ook het nabijgelegen mijnwerkersdorp is al ruim een eeuw verlaten, nadat de goudmijn gesloten werd. Gelukkig heeft men op sporadische bezoekers gerekend en zijn er strategisch geplaatste ramen in de gevel van het museum. We bewonderen de overblijfselen van de prehistorische vis en we wandelen vervolgens rond in het vroegere dorp tussen de sporen van de meer recente geschiedenis.

DSCN3905

Naschrift
Inmiddels hebben we California bereikt en kunnen we deze post uploaden met een Iced Caramel Macciato vanuit een Starbucks, een hele verademing na de MacDonalds met Wifi op het platteland.

One thought on “The loneliest road of America, part 2

  1. Is er überhaupt een mogelijkheid om contact met de wereld te krijgen als jullie daar helemaal alleen rijden?

Comments are closed.